In herinnering: Patrick Kalle (1967 - 2024)
Mijn mobiel maakt een geluid – iemand wil met me praten. Je herkent het vast. Het is de ANKO. Ik hoor een vertrouwde stem aan de andere kant van de lijn. “Coos, we willen in ANKO Kapperszaken een artikel wijden aan Patrick. Wil jij iets schrijven? Jullie zijn jarenlang bevriend geweest en jij weet vast veel over hem.”
Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, maar ook een traan. Of ik veel weet? Man, ik kan wel een boek over Patrick schrijven! Zoveel hebben we samen meegemaakt. Niet alleen qua werk, maar ook de afterwork-bijeenkomsten, altijd met een hap en een slok. Het was een feest om samen op pad te zijn.
Als je met Patrick onderweg was, voelde het nooit als werken. Zijn passie voor het kappersvak was enorm. Met humor en vaktechnische skills wist hij moeiteloos elke zaal vol kappers en kapsters enthousiast te maken. Als zoon van een kappersfamilie – zijn opa en vader waren succesvolle kappers – verhief hij het vak tot kunst.
Maar Patrick was een kapper zonder grenzen. Hij reisde de wereld rond en inspireerde vakgenoten van Nederland tot ver daarbuiten. Als je op een wereldkaart alle landen zou uitknippen waar hij met kam en schaar was geweest, bleef er maar een minuscuul propje over.
Hij genoot ervan om mensen mooier te maken en een goed gevoel te geven. Dat beperkte zich niet tot zijn vak: thuis bij Patrick, Marieke en hun kinderen Britt en Mats was het altijd een komen en gaan van mensen. Nooit saai, altijd warmte en gezelligheid. Patrick was een echt mensenmens.
Wat veel mensen niet weten: hij was ook een enorme tuinliefhebber. Zijn prachtige tuin was met liefde ontworpen en hij was daar vaak te vinden. Als ik hem kwam ophalen voor een buitenlandse trip, liep ik meestal eerst zijn tuin in en riep: “Hé Pat!” Dan dook zijn hoofd ergens uit het struikgewas en riep hij: “Ik kom eraan!”
Ooit zei hij: “Als ik geen kapper was geworden, was ik tuinarchitect.” Snoeien zat hem in het bloed – in welke vorm dan ook.
Naast zijn vakmanschap was Patrick een echte ondernemer. Hij maakte een tijdlang deel uit van de ANKO-ledenraad. Toen ik hem eens belde over een vergadering, hoorde ik: “Here I am, live from Houston!” “Dus je bent er morgen niet bij?”, vroeg ik. “Tuurlijk wel! Ik vlieg vannacht terug en land rond 12.00 uur. Kan ik makkelijk op tijd aanschuiven.”
Patrick liet overal waar hij kwam een onuitwisbare indruk achter. Zijn lach, zijn passie en zijn ongekende energie zijn herinneringen die we altijd zullen koesteren. Of hij nu met kam en schaar een volle zaal inspireerde, in zijn tuin tussen het groen verdween of met een grap de sfeer luchtig hield: Patrick bracht warmte en plezier in het leven van iedereen om hem heen.
Zijn reis mag dan helaas veel te vroeg ten einde zijn gekomen, maar zijn nalatenschap leeft voort. In de verhalen die we over hem vertellen, in de kapsalons waar zijn technieken nog dagelijks worden toegepast en in de harten van degenen die hij heeft geraakt. Patrick was niet zomaar een kapper, hij was een vriend, collega, inspirator en een vakman pur sang.
Coos Tieleman
